Hаr rasmning o'z hikoyasi bor

Tabiat bilan bog’liq fotosuratlarni kuzatganda suratkashning voqelikka munosabatini, falsafiy mushohadasini yoki tafakkur tarzini qay darajada namoyon eta olganiga e’tibor qilaman. Tabiatning har holati go’zal, betakror. Fasllar ham shunday. Hamma gap o’sha betakror lahzani mazmundor hikoyaga aylantira olishda. Rasmga muhrlangan hikoyaning ko’lami, mohiyati suratkashning estetik tafakkuri bilan uyg’unlashganda behad go’zal hikoylar o’rtaga chiqadi. Suratkash tabiat qo’ynida odatdagidan farqli nimani ilg’adi, nimani ko’rdi va nimani ko’rsatmoqchi? Ba’zan rasmlarida chiroyli manzarani ko’ramiz, fotografning go’zallik qarshisidagi hayratini sezamiz. Biroq borishimiz mumkin bo’lgan marra suratkash ko’rsatgan joygacha. Undan narisiga o’tishning imkoni yo’q. Ba’zan kadrda hamma narsa bo'ladi, nimani ko’rishni bilolmaysan. Suratkashning bizga anglatmoqchi bo’lgan hikoyasini ilg’ay olmaysan. Menimcha, har rasmning o’z hikoyasi bo’lishi kerak. Shu ma’noda menga Emiko Nakaining rasmlari juda yoqadi. Uning ob’yektividan yo’lakda qolgan mushukning izi ham, yaproq bandida osilib qolgan tomchi ham, yerga tushgan barg ham qochib qutulmaydi. Rasmlarida akslagan oz miqdordagi obyektlari bilan teran hayotiy va falsafiy mazmunlarni ifodalaydi. Eng muhimi, ularning har birida yapon tafakkur tarziga mos sassiz, sokin va huzurli hikoyalar yashiringan.