СИНЧИЛИК

Бир куни Франциянинг энг кекса академик театри “Комеди Франсез”да ўрта асрларга оид бир асар саҳналаштирилаётган экан. Таниқли актёр Жан-Сюлли Муне (1841-1916) бош ролни ижро этмоқда ва матнга биноан қадимий бир Инжил китобига қўлини қўйиб қасам ичиши керак. Репетиция бўлгани учун Инжил ўрнига телефон рақамлари ёзилган блокнот қўйилганлигини  кўрган Жан-Сюлли Муне режиссёрга қараб: “Матнда қадимий Инжил дейилган-ку! - деб бақирибди, - Менга дарҳол эски Инжил китобидан топиб беринг!”

Театр раҳбари Жюль Кларети (1840-1913) ўз кутубхонасидаги эски Инжил китобини келтириб, ғолибона кайфиятда: “Марҳамат, жаноб, XV аср қўлёзмаси, ноёб Инжил нусхаси!” - дебди.

“XV аср, дейсизми? -  яна бақирибди Муне. - Ундай бўлса ўша даврда янги бўлади-ку!”

Менимча, Жан-Сюлли Муне тамоман ҳақли эди. Актёрнинг бундай синчилигини шунчаки бир эркалик ёки инжиқлик деб ўйламаслик керак. Профессионализм ҳар қандай ишда, ҳар қандай ҳолатда ана шундай аниқликни талаб қилади.

М.Йўлдошев
05.04.2023