Қадим қудуқ

ҚАДИМ ҚУДУҚ

Ҳаётда ҳаммамизнинг ҳам ҳеч кимга айтолмайдиган бир сиримиз бор.

Ва албатта эски қудуғимиз ҳам...

Ва ҳаммамиз ҳам бир кун сартарошмиз

                                                                   қудуққа "тошини" ташлаган...

Аммо қамиш йўқ,                      

                              чўпон йўқ,                                      

                                               Искандар йўқ...

Қудуқда қачон қамиш ўсади-ю, қачон бир чўпон уни топиб най қилади?

Қамишдан най чаладиган чўпон топилса, уни англайдиган Искандар бормикан дунёда...

Сир..

Қудуқ...

Тушмиди ўнгмиди...

Мен қадим бир қудуқ эдим...

Тошдан бир-бир ўриб чиқилган...

Ҳар тошига бир сир,                               

                                  бир гуноҳ,

                                                    бир савоб ўйилган...

Қудуқ эдим:

                   Ҳар унган қамишни қуритиб

                                                                    эзиб

                                                                           унишига имкон бермаган...

Сирни бошдан-охир гуноҳ билган,

Гуноҳларни бошдан-охир сир деб билган...

Айтилмаслиги керак деб билган:

яхшини, ёмонни, тўғрини, эгрини,

дардни, ҳасратни, орзуни, армонни

Тош қобирғалари остида минг йиллар асраган.

Қиёмат қойимнинг калитини қўйнида сақлаган.

Қудуқ...

Қадим қудуқ...

Азим қудуқ...

...

ЭСКИ ҚУДУҚ

Абдулла Орипов

Ҳамма биладиган ривоят булдир: 

Эмиш Искандарнинг бор экан шохи. 

Уни яширолмай сартарош қурғур

Қудуққа айтибди,  шулдир гуноҳи. 

Яшаб келмоқдаман ўзимга кўра, 

Ўтган-кетган сирдан кўнглим эрур тўқ. 

Лекин недир менга етишмас сира, 

Балки етишмайди у эски қудуқ.